Z konspiracji wyszedł w stopniu porucznika, a na mocy orzeczenia Komisji Weryfikacji dla spraw AK przyznano mu stopień kapitana. Otrzymał także odznaczenia:
Po wyzwoleniu został pracownikiem PPS na Pomorzu Zachodnim, od sierpnia 1946 roku był II sekretarzem Wojewódzkiego Komitetu PPS w Szczecinie. Był zwolennikiem jednolitego frontu z Polską Partią Robotniczą. Na naradzie aktywu PPS 25 sierpnia 1947 wypowiedział się przeciwko zerwaniu współpracy z PPR. Stanowisko sekretarza utracił na przełomie marca i kwietnia 1948 po generalnych zmianach kierowniczych w PPS. Z partii został wykluczony po aresztowaniu w październiku 1948 roku. Powodem aresztowania były jego artykuły w emigracyjnym dzienniku "Narodowiec". 8 kwietnia 1949 roku został oskarżony za opis "w fałszywy sposób stosunków panujących w Polsce Ludowej oraz wyszydzanie Sejmu, rządu i władz państwowych". Skazany został na dożywocie, skrócone później do 8 lat, z czego odbył 2/3 kary.
Na wolność wyszedł w listopadzie 1953 roku, jednak w 1955 roku wszczęto kolejne śledztwo w związku napisaniem pamiętnika z więzienia i wysłanie go do kolegi w Stanach Zjednoczonych. Aresztowany po raz kolejny 15 grudnia 1955 roku, zwolniony na mocy amnestii 5 maja 1956 roku. W tym okresie nadal współpracował z "Narodowcem" do którego przesyłał korespondencje ukazujące się tam pod tytułem "Listy z Polski". Po raz kolejny został aresztowany 23 maja 1957 roku z tego samego powodu, co 1948. Rok później został skazany na 3 lata więzienia i utratę praw publicznych i obywatelskich na dwa lata. Na wniosek komisji lekarskiej z dnia 9 stycznia 1959 wykonanie kary zostało odroczone, w wyniku czego został przeniesiony do szpitala więziennego w Grudziądzu. Na pogorszenie jego stanu zdrowia wpłynęło nieludzkie traktowanie podczas pierwszego aresztowania, oraz drugi pobyt w więzieniu. Zmarł 23 stycznia 1959 roku w szpitalu w Grudziądzu.